کسی با روح من آمیخت در طوفان دلتنگی           مرا در حسرتی پیچید در کوران دلتنگی

تمام آن­چه با خود داشتم با خود از اینجا برد           و اشکم روی دستم ماند بر دامان دلتنگی

دلم سیر است از این دست شادی ها، شبی ایکاش           به پای سفرۀ غم می شدم مهمان دلتنگی

دلم شد بیت الاحزانی، همه اشک و همه اندوه           بقیعی تازه شد دل، این غریبستان دلتنگی

در این حال و هوا همراه با اندوه شیرینت           طراوت می دهد جان مرا باران دلتنگی

صدایم کن، وگرنه در سکوتی گنگ می پوسم           رهایم کن رهایم کن، ازین زندان دلتنگی

در این فصل پریشانی، نگاهت را مگیر از من           کنون من ماندم و یک روح سرگردان دلتنگی

سلام ای غربت معصوم ای روح سترگ عشق           درود ای بهترین آغاز بر پایان دلتـنگی

تمام شعر من اندوه شد ای عاشق صادق           مگر از خاطراتت پر شده دیوان دلتنگی